Αρχείο για την κατηγορία ‘“Η αλήθεια και το υπαρκτό”’
“Ο ομιλητής δεν έχει καμιά σημασία. Είναι σαν ένα τηλέφωνο”
Αναρτήθηκε στην κατηγορία: "Η αλήθεια και το υπαρκτό", Κ, Μιλούν για τον Κ με ημερομηνία Αυγούστου 22, 2013 | Leave a Comment »
Ακροατής: Έτσι όπως το καταλαβαίνω εγώ, κύριε, το μήνυμά σας και το μήνυμα του Ιησού Χριστού, αν και διατυπωμένα διαφορετικά, μοιάζουν να καταλήγουν στο ίδιο σημείο. Πάντα θεωρούσα ότι το μήνυμά σας και το μήνυμα του Ιησού Χριστού είχαν τελείως διαφορετικό περιεχόμενο. Πριν δύο, περίπου. Χρόνια ήμουν χριστιανός, επομένως είναι πολύ δύσκολο να απαλλαγώ από δηλώσεις που έκανε ο Ιησούς όπως: « Ουδείς ελθείν τω Πατρί…» κ.λπ. Αν και βρίσκω το δικό σας μήνυμα πιο λογικό τώρα, εσείς βλέπετε να μοιάζουν τα δύο μηνύματα;
Κρισναμούρτι: Είναι πολύ απλό: εγώ δεν έχω κανένα μήνυμα. Απλώς δείχνω κάτι. Αυτό δεν είναι μήνυμα. Και γιατί θέλουμε μηνύματα; Γιατί θέλουμε να μας δώσει κάποιος κάτι, όταν τα πάντα υπάρχουν μέσα μας;
Ακροατής 2: Α, αυτό είναι υπέροχο!
Κρισναμούρτι: Όχι, δεν είναι καθόλου υπέροχο. (Γέλια). Δείτε το, σας παρακαλώ. Είστε το αποτέλεσμα όλων των ειδών των επιδράσεων, παιδείας, προπαγάνδας, χιλιάδων λέξεων, αυτό είστε. Και αν ξέρεις πώς να κοιτάς, πώς να «διαβάζεις», πώς να ακούς και πώς να βλέπεις- η τέχνη να βλέπεις- τότε τα πάντα είναι εκεί ακριβώς μπροστά σου. Όμως, δεν έχουμε την ενέργεια, την κλίση ή το ενδιαφέρον. Θέλουμε κάποιος άλλος να μας πει τι γράφει στη «σελίδα». Και το πρόσωπο που μας το λέει, το θεωρούμε εξαιρετικό ανθρώπινο πλάσμα. Το λατρεύουμε ή το καταστρέφουμε, πράγμα που είναι το ίδιο. Είναι, λοιπόν, ακριβώς μπροστά σας. Δε χρειάζεστε μηνύματα. Δέστε το, σας παρακαλώ. Το βιβλίο είναι σημαντικό ή αυτό που βρίσκετε μέσα στο βιβλίο; Αυτό που βρίσκετε μέσα στο βιβλίο, που το πετάτε αφού το διαβάσετε. Σ΄ αυτές τις ομιλίες τώρα, ακούτε, ανακαλύπτετε, ερευνάτε κι ύστερα πετάτε μακριά τον ομιλητή. Ο ομιλητής δεν έχει καμιά σημασία. Είναι σαν ένα τηλέφωνο.
Η άλλη ερώτηση είναι: « Γιατί μιλάτε;». Αυτό χρειάζεται απάντηση; Θα λέγατε στο λουλούδι στην άκρη του δρόμου: « Γιατί ανθίζεις;». Απλώς είναι εκεί για σας, για να το κοιτάτε, να το ακροάζεστε, να δείτε την ομορφιά του και να ξαναγυρίσετε για να δείτε πάλι την ομορφιά του. Αυτό είναι όλο.
Ακροατής: ( Χωρίς να ακούγεται καλά)… Έχουμε το ίδιο μήνυμα, τις ίδιες λέξεις… υπάρχουν μέσα μας… τον γκουρού.
Ακροατής 2: ( Επαναλαμβάνει) Έχουμε τον γκουρού μέσα μας.
Κρισναμούρτι: Είστε σίγουροι;
Ακροατής 2: Και τα ουράνια, είπε.
Κρισναμούρτι: Τα ουράνια; Έχετε τα ουράνια μέσα σας; Αχ, μακάρι να τα είχατε. Μέσα σας είστε τόσο μπερδεμένοι, τόσο δυστυχισμένοι, τόσο ανήσυχοι… Τι λέξεις!… «Τα ουράνια!»… Μπορείτε να υποκαταστήσετε το Θεό με τα ουράνια ή τα ουράνια με το Θεό και να νομίσετε ότι είστε εντελώς διαφορετικοί. Ο άνθρωπος από πάντα πίστευε ότι έχει το Θεό μέσα του, ότι έχει φως μέσα του ή κάτι άλλο. Όταν, όμως, δεις αληθινά ότι δεν έχεις τίποτα, υπάρχει πλήρης ασφάλεια. Και μέσα από κει μπορούν τα πάντα να συμβούν, να ανθίσουν.
